۱۱ / ۵

ملا طغرا مشهدى‏^۱

بهار گلشنِ نصرت، محمّد مهدى‏كه هر طرف گل فتحش دميده رنگ به رنگ‏
گشوده‏اند ز شوق كمان او پر و بال‏به آشيانكده جعبه طايران خدنگ‏^۲
به جرم آن كه فتد با سپاه او يك‏دل‏دو شاخه مى‏نهد ايّام بر گلوى تفنگ‏
سحاب ناصيه شمشير برق‏سيمايش‏كه از نهايت جوهر^۳ نگشته تابع زنگ‏
اگر به دل گذرد وقت قطع كردن راه‏جدا ز يكدگر افتاده، جاده ده‏فرسنگ‏
زهى سمند^۴ فلك سِير كز سبك‏روحى‏ز چار جامه‏^۵ عنصر، هميشه هست به تنگ‏
نسيم گَرده ز نعل سُمش گرفته به كف‏براى روكش گلزار صنعت ارژنگ‏^۶
ز چابكى نشود بر نظارگى معلوم‏طريقِ جَستنش از جاى، چون پريدن رنگ‏
به كوهسار چو نعلش ز سوده گشتن ميخ‏كند براى فتادن زهر طرف آهنگ‏
به اقتضاى فراست نمى‏دهد از كف‏اگر گرفته شود كاسه سُمش در سنگ‏
شها محلّ خروج است پا بنِهْ به ركاب‏كه جز تو نيست كسى در سپاه دين، سرهنگ‏
در انتظار ظهور تو اَند شيردلان‏سمند برقْ شتابت مباد صيدِ درنگ‏
چنان سپاه به يك‏رنگى تو مى‏كوشندكز احتياط نپوشند جامه خود رنگ‏
ز بس كه شير بر او طعنه دورنگى زدبراى كشته شدن مى‏پرد ز كوه پلنگ‏
رسيد وقت كه از ضرب تيغ حيدرى‏ات‏زنند سكّه اسلام در ديار فرنگ‏
گهى كه صَرصَر^۷ حُكمت ز موجْ فرمانى‏براى خدمت كشتى بَرَد به سوى نهنگ‏
تنش دوپاره نمايد به زير ارّه پشت‏بود چو در عدم ارتكاب عذرش لنگ‏
گشودن كف جودت به دست‏مايه بحربود شكفتن نرگس به آب كوزه تنگ‏
چنان به امر تو در جوى راستى شده آب‏كه پا كشيده ز انداز كجروى خرچنگ‏
مگر حديث تو را نقل مى‏كند طوطى‏كه نيست تُنگ شكر با كلام او هم تنگ؟
حمايت تو اگر دست عاجزان گيردتذرو،^۸ طعمه برآرد عقاب را از چنگ‏
ز بوستان ضمير تو گل‏فروشان رافروغ آينه، گل مى‏كند ز روى تبنگ‏^۹
توان به يُمن دعاى تو يافت يك تأثيربه امتحان‏كده تن ز طبع شهد و شرنگ‏^۱۰
هميشه تا ز نسيم بهار اهل چمن‏يكى شكفته نشيند، يكى بود دلْ‏تنگ‏
به باغ مدح تو شاداب باد سنبل لفظمباد با گُل معنى، غم شكستن رنگ‏
چو ريخت اين سخن تازه بر دل «طغرا»خطاب يافت گل افشان ز صاحب فرهنگ.^۱۱