بيا كه مهلت عالم به اندكى آمدبسى نماند كه دوران به آخر انجامد
رسيد وقت كه آن ماه امّتِ احمدچو سرو در چمن روزگار بخرامد
زمانه بى تو بجز خون دل نياشامدبدين طريق جهان تا كجا سرانجامد؟
برون خرام كه تا فتنه‏ها بيارامدصلاى كار بزن يا امام وقت آمد .^۱

۹ / ۲

ابن حسام خوسفى‏^۲

اى صبا! افتان و خيزان تا به كى؟!غاليه بر خاك ريزان ، تا به كى؟!
اى سواد نافه مشك تتار!چون رياحين ، عنبرافشان تا به كى؟!
قصّه از شاه ولايت گوى و بس‏داستان پور دستان تا به كى؟!
با وجود دست گوهربار اوقصّه درياى عمّان تا به كى؟!
عالم از ظلمت ، سواد شب گرفت‏آخر اى خورشيد تابان! تا به كى؟!
مرحبا اى مهدىِ آخرْ زمان!آشكارا باش ، پنهان تا به كى؟!
راه حق، حق است وباطل، باطل است‏كفر وايمان هر دو يكسان تا به كى؟!
هر زمان گويد خِرَد كابن حسام!اين چنين خوار و پريشان تا به كى؟!^۳

نيز از اوست:

بازم نويد مژده دولت به جان رسيددل را ، سرور وصلتِ بخت جوان رسيد
خاك زمين مرده بُدم ، زنده كرد بادگويى مسيح بود كه از آسمان رسيد
نه شگفت اگر شكفت گل اندر درون مهداكنون كه دور مهدى آخرْ زمان رسيد
آن شهسوار ملك كه بر قدر او ، قدَرشد هم‏ركاب اوى و ، قضا هم عنان رسيد
بستان شرع مصطفوى ، پژمريده بودصد منّت از خدا كه ز نو باغبان رسيد
آن افتخار دوده عمران ، كه چون پدراز راه منزلت شرف دودمان رسيد
آن مقتداى هاشمىِ فاطمى‏نسَب‏كز اهل بيت طاهره خاندان رسيد
از جانب پدر ، به پيمبر شريف شدوز مادر شريف به نسل كيان رسيد
تا بشكند صعوبت دجّال ، بى مجال‏عيسى ز دير داير علوى از آن رسيد
اى آن كه پرتو لمعات جلال توبر ذِروه رفيع مه و اختران رسيد
حكم جهانْ مطاع تو اى آفتاب ملك!بگرفت ملك مشرق و تا قيروان رسيد
از فضله نوال تو ، چون ماه و آفتاب‏هر صبح و شام خوان فلك را ، دو نان رسيد
گر آفتاب طلعتت از مَطلع ظهورطالع شود به طالع ما ، وقتِ آن رسيد
مدح و ستايش من و جز من كجا رسد؟آن جا كه «ابن حسام» ، تو را مدحْ‏خوان رسيد
تا آن زمان كه باغ جهان را ز روزگارگاهى بهار باشد و گاهى خزان رسيد
بادا جهان ز عدل تو اندر امان و امن!كاندر جهان ز عدل تو ، امن و امان رسيد.^۴

نيز از اوست:

ايا وجود تو بر خلق، سايه‏اى ز خداى‏بيا و بر سر ما سايه‏اى فگن چو هماى‏
چو آفتاب بِنِه در ركاب رفعت پاى‏به اوج چرخ رسان قبه فلك فرساى‏
چو آفتاب رخ از مطلع صفا بنماى‏غبار ظلم ز آينه جهان بزداى‏
خداى را چه تويى دست‏گير خلق خداى‏زمان توست ايا صاحب الزمان به درآى .

نيز از اوست:

مگر به حال جهان التفات فرمايندكه باز عرصه آفاق را بيارايند
چو آفتاب ازين تيره‏شب برون آيندرهى به گمشدگان طريق بنمايند
درى زغيب به روى زمانه بگشايندغبار ظلم ز روى زمانه بزدايند
درون پرده اسرار تا به كى پايندجهان ز دست بشد يا امام فرمايند.

نيز از اوست:

نماند شعله خورشيد شرع را پرتوبرفت از آتش مصباح دين و ملّت ضو
خلايق از پى دنيا فتاده در تك و دوموافقت ز ميان رفته همچو كيخسرو
لباس شرع به دكان ديو گشته گروشعار مصطفوى در بر جهان كُن نو
خروش و ولوله آخر الزمان بشنوخداى را مددى يا امام ظاهر شو.

نيز از اوست: