و نيز از اوست :

اگر آن نائب رحمان زدرم باز آيدعمر بگذشته به پيرانه‏سرم باز آيد
دارم امّيد خدايا كه كنى تأخيرى‏در اجل تا به سرم، تاج سرم باز آيد
گر نثار قدم مهدى هادى نكنم‏گوهر جان به چه كار دگرم باز آيد؟!
آن كه فرق سَر من خاك كف پاى وى است‏پادشاهى كنم ار او به سرم باز آيد
كوس نودولتى از بام سعادت بزنم‏گر ببينم كه شه دين زدرم باز آيد
مى‏روم در طلبش كوى به كو، دشت به دشت‏شخصم ار باز نيايد، خبَرم باز آيد
«فيض» نوميد مشو در غم هجران و منال‏شايد ار بشنود آه سَحرم ، باز آيد.^۱
و نيز از اوست :
اَلا يا اَيّها المهدى مُدامَ الوَصل ناوِلهاكه در دوران هجرانت بسى افتاد مشكل‏ها
صبا از نكهت‏^۲ كويت نسيمى سوى ما آوردز سوز شعله شوقت چو تاب افتاد در دل‏ها
چو نور مهر تو تابيد بر دل‏هاى مشتاقان‏ز خود آهنگِ حق كردند، بربستند محمل‏ها
دلى بى‏بهره از مِهرت حقيقت را كجا يابد؟حق از آيينه رويت تجلّى كرد بر دل‏ها
به كوى خود نشانى دِه كه شوق تو محبّان راز تقوا داد زادِ ره ، ز طاعت بست محمل‏ها
به حق، سجّاده تزيين كن، مَهِل‏^۳ محراب و منبر راكه ديوانِ فلك‏صورت، از آن سازند محفل‏ها
«شب تاريك و بيم موج و گردابى چنين هايل»^۴ز غرقاب فراق خود رهى بنما به ساحل‏ها
اگر دانستمى كويت به سر مى‏آمدم سويت‏خوشا گر بودمى آگه ز راه و رسم منزل‏ها
چو بينى حجّت حق را به پايش جان فشان اى «فيض»«متى ما تَلقَ مَن تَهوى‏ دَعِ الدّنيا وأهمِلها»^۵ .^۶

۱۱ / ۶

ملّامحسن فيض كاشانى‏^۱

صبا به لطف بگو ختم آل‏طاها راكه فرقت تو به زارى بسوخت دل‏ها را
قرار خاطر ما هم تو مى‏توانى شد«كه سر به كوه و بيابان تو داده‏اى ما را»^۲
بُرون خرام ز مغرب كه تيره شد آفاق‏ز رسم خويش بگردان طلوع بيضا را
بيابيا كه حضور تو مُرده زنده كُندز آسمان به زمين آورد مسيحا را
نمانْد صبر و سكون بعد از اين به هيچ دلى‏به وصل گل برسان بلبلان شيدا را
خوش آن زمان كه به نور تو راه حق سپريم‏طريق و منزل و مقصد يكى شود ما را
نهد به پاى تو سر «فيض» و جان كند تسليم‏گذشت قطره زمستى چو ديد دَريا را.^۳