و نيز از اوست :

حاشا كه علم عالِم ، جاهل كند قبول‏ذاتى كه برتر است ز انديشه عقول‏
حاشا كه در غبار حوادث، نهان شودآيينه قبول و چراغ دل رسول‏
فردا نظاره كن كه چو خار خزان‏زده‏اجزاى خار خفته ، نهد روى در ذُبول‏^۱
بهر عروج مَهچه‏^۲ رايات مهدوى‏عيسى فراز طاق زبرجد ، كند نزول‏
قاضى القضات محكمه آخر الزمان‏دار القضا كند چمن دهر از عدول‏
بر لوح چار فصل ، به قانون شرع و دين‏اشيا كنند بهر قرار جهان ، حصول‏
در چار سوىِ كون ، به پروانه رسول‏يابد قرار «لَم يَصلِ» خارجى ، وصول‏
نور دوازده مه تابان ، يكى شودگيرد فروغ شمع ، سراپرده رسول‏
چندان بود محاكمه فيلْ بند شاه‏كآواز مرتبه نشود خارج از اصول‏
سُكّان هفتْ خطبه ، به آيين دور گشت‏انشا كنند خطبه به نام چهار و هشت‏^۳ .^۴

و نيز از اوست :

نهان از ديده‏ها ، خود كرده تا كى؟چو نور ديده‏ها ، در پرده تا كى؟
مكن در پرده همچون شمع مسكن‏برون آ تا شود آفاق روشن‏
تو شمع بزمگاه لامكانى‏در اين فانوس سبز آخر چه مانى؟
چو شمع از نور خود ، آتش برانگيزبسوز اين تيره فانوس و ، فرو ريز
چو داد اوّلْ زمان ، نور تو پرتوتو خود هم مهدى آخرْ زمان شو
سوار عرصه دين ، همگنان كن‏چو شمعش ، ذوالفقار آتشفشان كن‏
عدم كن ظلمت كفر از ره دين‏به برق تيغ خونريزِ شه دين.^۱

۱۰ / ۲

بابافغانى شيرازى‏^۲

در مدح حيدر ، آن چه خدا و رسول گفت‏راجع به ذات مهدىِ صاحبْ مواهب است‏
هم نشأة نبىّ و ولى ، صاحب الزمان‏شاهى كه فتح و نصرتش از اين دو جانب است‏
خُلقش عظيم و طبعْ كريم و دلش رحيم‏اين موهبت ، تمام ز توفيق واهب است‏
دشمنْ‏گداز و دوستْ‏نواز است ، روز رزم‏در ميمنه است جاذب و بر قلب ، حارب است‏
آن جا كه عرض لشكر نصرتْ شعار اوست‏اجرام سبعه ، گَرد نعال مراكب‏^۳ است‏
شاها! به قادرى كه وضيع و شريف رااز وى اميد لطف و ، نجات از مصايب است‏
كاين بنده تا به شارع‏^۴ هستى مجال يافت‏همراه اين جناب و ز پى اين مواكب است‏
واثق به عفو توت «فغانى» كه از خطاعنوان نامه عملش ، عبد مُذْنب است‏
ظلّ علىّ و آل على ، مستدام باد!اين است مطلبى كه اهمّ مطالب است.^۵