از جمله مواردي که کمي موضع شارح نسبت به فروق اللغه قرآن کريم و نهج البلاغه را مي‌رساند، همين بحث است. بسياري بر اين عقيده‌اند که مترادف در قرآن نيست که به عطف تکرار شود. اما عطف شيء بر خودش ـ که شارح به عنوان يکي از طرق خطابه نزد عرب مي‌خواند و بر آن از قرآن شاهد مي‌آورد که : «و مثله في القرآن کثير»؛ در حالي که مفسراني چون زمخشري و ابوحيان اندلسي در اين آيه متعرض فرق ميان دو قسم آيه شده‌اند. ^۱
ابن ابي الحديد در اين‌جا «مراح» و «سائم» را يکي دانسته، ^۲ عطف ميان آن دو را عطف شيء بر خودش گرفته، نه عطف شيء بر ضد يا مخالف خود و اين از ويژگي‌هاي شرح ابن ابي الحديد در چنين موادي است که در سبک شناخت شرح وي بسيار قابل پي‌گيري است.
همچنين در اين عبارت امام علیه السلام: «فإنه حبل الله المتين و سببه الأمين» شارح مي‌گويد:
سببه الأمين مثل حبله المتين، و انما خالف بين اللفظين علي قاعدة الخطابة. ^۳
نمونه ديگر در اين باب، بيان او در شرح قول امام علیه السلام: «و اجتنبوا کل أمر کسر فقرتهم و أوهن منتهم، من تضاغن القلوب و تشاحن الصدور» ^۴ است. وي مي‌گويد:
تضاغن القلوب و تشاحنها واحد. ^۵
از اين دست است، قول او در بيان اين کلام: «أنشأ الخلق إنشاءاً، و ابتدأه ابتداءاً». ^۶ وي مي‌گويد:
أما قوله(: ... ، فکلمتان مترادفان علي طريقة الفصحاء والبلغاء. ^۷
و در پي آن آيه پيش‌گفته و نيز آيه: (لِكُلٍّ جَعَلْنَا مِنْكُمْ شِرْعَةً وَمِنْهَاجاً( را شاهد خود مي‌آورد. ^۸

۱۳. اضافه صفت به موصوف

اضافه صفت به موصوف به جاي شکل ترکيب وصفي يکي ديگر از آيين‌ها و موازين کاربرد الفاظ نزد خطيب است. در نهج البلاغه فراوان از اين نمونه قابل مشاهده است. ابن ابي الحديد در شرح اين فراز: «بعاجل قارعة وجوامع الأقدار»، مي‌گويد:
من باب إضافة الصفة إلى الموصوف للتأكيد، كقوله تعالى: (وَ إِنَّهُ لَحـَقُّ الْيَقِينِ( ^۹ و ^۱۰