چگونه اين فراز توجيه مى شود؟
امام(ع)، در اين فراز، ترك نماز و يا ترك فريضه اى از فرايض الهى را از كباير معرفى مى كند و در مقام استدلال ، گفتار رسول خدا را مستند خويش قرار مى دهد، نه آيه قرآن را.
آيا بپذيريم كه اين گناه كبيره از قرآن به دست نمى آيد و تنها بر پايه گفتار رسول خداست يا توجيهى ديگر دارد؟ توجيه ديگر را يادآور شويد.
۳ . توجيه و تحليل حديث سى و هشتم مسند چيست؟
مگر همه چيز با قضا و قدر الهى نيست؟ چگونه است كه به گفته اين روايت، تنها اين هشت چيز با قضا و قدر الهى است؟
۴. در حديث يازده مسند، امام(ع)، در تفسير آيه «واوحى إلى هذا القرآن، لانذركم به و من بلغ امام (ع) گويا «من بلغ» را عطف به ضمير «كم» نمى گيرد، بلكه «من بلغ» را عطف به ضمير را ندارند. مردار - همان گونه كه در حال اختيار بر اين دو حرام است - در حال اضطرار نيز حرام خواهد بود. ر.ك: «... ليس لهما أن يأكلا الميتة إذا اضطرّا هي حرام عليها في حال الاضطرار كما هي حرام عليها في حال الاختيار...».
آيت اللّه بروجردى - قدس سرّه - در اين مورد در البدر الزاهر، ص ۲۹۷ گفته است: «و لكنّ العمل بمضمون الرواية مشكل، فإنّ حفظ النفس من أهمّ الواجبات، فكيف يمكن لفقيه يلتزم بحرمة أكل الميتة لمثل الصائد، إذا توقّف حفظ نفسه على أكلها؟»
عمل به مفاد اين روايت، مشكل است؛ چرا كه حفظ جان از مهم ترين واجبات است.