نبى اكرم (صلى الله عليه و آله وسلم) نقل شده است كه فرمود:
«كسى كه زبانش راستگو باشد، عملش پاكيزه خواهد بود».
۰.در همان كتاب «الكافى» از ابى العلاء، از امام صادق (عليه السلام) روايت شده است كه فرمود:«خداوند متعال هيچ پيامبرى را جز به راستىِ در سخن و اداى امانت مبعوث نكرد».
در تعريف صدق مى توان گفت: عبارت از گزارش راجع به چيزى است، همانگونه كه هست.
اما صدق در احوال و افعال عبارت از اين است كه سِرّ و عَلَن و ظاهر و باطنِ فرد، هماهنگ و همسان باشد. فردى كه اين چنين باشد، مى توان او را «صدوق» ناميد.
درباره صدق، سخنى نيافتم كه همه حدود صدق را بيانگر باشد؛ در تعريف صدق مى توان گفت: آن است كه فرد، سخنانش مطابق با حق و اعمالش از نظر طاعت، پاكيزه و داراى عزم درستى در نيت باشد. وقتى اين مزايا در فردى به هم رسد و به اين مرتبت نايل آيد، مى توان او را «صديق» ناميد؛ چرا كه گام وى در پيشگاه پروردگارش راستين است، و از كسانى است كه پايگاهى همراه با خدا را براى خويش احراز كرده اند: «اِنّ الله مَعَ الصّادقينَ». و همواره بايد او را مظهر و نمودار اين سخن پيامبر اكرم (صلى الله عليه و آله وسلم) برشمرد كه فرمود:
«مَنْ كانَ مَعَ اللهِ كانَ اللهُ مَعَهُ»... آنكه با خدا راستين باشد و راه او را بپيمايد، خدا نيز همراه با او خواهد بود.
چون او از كسانى است كه خداوند راجع به آنها مى فرمايد:
«فَاُولئِكَ مَعَ الَّذينَ اَنْعَمَ اللهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النبيّين وَالصِّدّيقينَ وَالشُّهداء وَالْصّالحين وَحَسُنَ اُولئك رَفيقاً» ۱ ... اينان با كسانى همرهند كه خداوند آنان را مشمول انعام و احسان خود قرار داد و اينان عبارتند از پيامبران و افراد راستين و شهدا، و صالحان؛ و چه خوب رفيقان و همرهانى هستند!
