گرچه بزرگان و قهرمانان حديث شيعه، سعى فراوانى در پالايش كتب روايى شيعه از خود بروز دادند، اما هنوز نمى توان مطمئناً حكم به زدوده شدن آن روايات از كتب شيعه نمود. بعضى از اختلافات عقيدتى ميان علماى شيعه را مى توان مستند به وجود اين گونه روايات دانست.
۴ ـ عقايد افراطى اين گروهها موجب شد تا گروهى تفريطى كه احياناً با عنوان «مقصّرين» (كوتاهى كنندگان) از آنها ياد مى شود، با عقايدى در جهت عكس، پديد آيند. اين گروه، بخشى از روايات حاوى فضايل ائمه معصومين ـ عليهم السلام ـ را كه به نظرشان از آن بوى غلوّ و افراط به مشام مى رسيد، از كار انداختند.
۵ ـ و در آخر شايد بتوان گفت مهمترين اثر منفى اين گروهكها، در علم رجال شيعه ظاهر گشت كه در آن، عدّه فراوانى از راويان به غلوّ متهم گشتند؛ راويانى كه در مجموع، در سلسله اسناد هزاران حديث شيعى واقع گشته بودند.
در اين ميان، تيغ تيز اتهام غلوّ، سينه پاك بعضى از استوانه هاى علم حديث شيعه را نيز دريد و مباحث رجالى فراوانى را در طول تاريخ اين علم، ايجاد نمود. ^۱
مقاله حاضر كه در دو بخش تنظيم يافته است، ابتدا به ذكر مباحثى كلّى پيرامون غلوّ در بخش اوّل و آنگاه به بحث و بررسى يكى از آثار غلوّ در علم رجال، يعنى به تحليل اتّهام به غلوّ در نظر «ابن غضائرى» خواهد پرداخت.

بخش اول: كلياتى درباره غلوّ

۱ ـ غلوّ در لغت

غلوّ در لغت به معناى تجاوز و بالاتر رفتن هر چيز از اندازه خود معرّفى شده است. اين لغت، مصدر «غَلى يَغْلو» از باب نَصَرَ يَنْصُرُ و ناقص يايى است. غَلَيان كه به معناى جوشش مايعات و بالاتر رفتن دماى آنها از حد متعارف مى باشد، نيز از همين ريشه است.
همچنين «غَلاء» به معناى گرانى و بالاتر رفتن قيمت كالاها از حدّ متعارف نيز با اين لغت هم ريشه مى باشد.