ميان ما و آخرين معصوم است. ولى از نظر اهل سنّت، سلسله روات غير معصوم، از حين ارتحال پيامبر اكرم ـ ص ـ آغاز مى شود. به تعبير ديگر، عمر پيامبر اسلام از جنبه بيان شريعت و مصون داشتن احكام الهى و معارف اسلامى و حلال و حرام دينى، در ديدگاه اهل سنّت، ۲۳ سال (يعنى از هنگام بعثت تا زمان رحلت آن حضرت) و از نظر شيعه، ۲۷۳ سال (يعنى از بعثت پيامبر تا حين رحلت امام يازدهم) است.
در نتيجه، احكام و معارف اسلامى و علوم رسيده از معصوم، از نظر شيعه، در كميّت، زيادتر و در كيفيّت، قريب العهد به زمان معصوم است و از نگاه عامّه، مجموع احاديث نقل شده و فراگرفته شده، محدود به همان مدّت ۲۳ سال است، با فاصله اى بيشتر و عهدى طولانى تر.
ضمناً روشن شود كه فرقه شيعه معتقد است پيامبر گرامى، تمام آنچه را كه براى جوامع بشرى لازم است، اعمّ از احكام اصولى و فروعى و غير اين دو، براى خلفاى معصوم خود بيان و به آنها منتقل نموده و در نزد آنها وديعه است. طبق احاديثِ رسيده، كه از آن جمله، كلمات پيامبر گرامى در خطبه حَجّة الوداع است، آن حضرت، بارها به اين موضوع تصريح فرموده اند كه:

۰.يا ايها الناس! والله ما مِن شَى ءٍ يُقرّبكم من الجنّة و يباعدكم من النار الّا وقد أمرتُكم به، و ما مِن شى ءٍ يقرّبكم من النار و يباعدكم من الجنة الّا وقد نَهَيتكم عنه. ^۱

۰.[اى مردم! هيچ چيزى كه شما را به بهشت نزديك گرداند و از آتش دور سازد نيست، مگر آنكه من شما را بدان امر كرده ام و هيچ چيزى كه شما را از بهشت دور مى سازد و به آتش نزديك مى نمايد نيست، مگر آنكه من شما را از آن نهى كرده ام.]

و چنين مطلبى را علماى اهل سنّت ادّعا نمى كنند و اگر ادّعا كنند، چه كسى را مصداق اين مقام مى دانند؟
سوم، مسئله اتقان طريق و استحكام نقل و اطمينان به صدور و وصول احاديث نبىّ گرامى است كه بر حسب مسلك تشيّع، تا سنه ۲۶۰ هجرى ثابت است و عامّه آن را نپذيرفته اند. توضيحاً بايد اشاره كرد كه اهل بيت پيامبر گرامى اسلام، اگر فرض كنيم